Arie Altena
index
Heel 2006 was ik onderzoeker aan de Jan van Eyck Academie. Ik werkte er, bij de informele onderzoeksgroep Ubiscribe aan een onderzoek van online publiceren en bloggen. Als onderdeel daarvan interviewde ik Omar Muñoz-Cremers. De tekst bleef destijds ongepubliceerd.
Omar schreef de blogs Droommachine Sporenbrug: http://sporenburg.blogspot.com/ en OMC par OMC: http://omc-par-omc.blogspot.com/.
Hoe en precies wanneer ik Omar Muñoz-Cremers voor het eerst ontmoette, weet ik niet meer. Ik weet nog wel dat ik midden jaren negentig via-via zijn sociologie-scriptie over house, drugs en technologie in handen kreeg. Misschien was hij iemand om eens voor Mediamatic -- het tijdschrift waaraan ik destijds verbonden was -- te schrijven? Later kwamen allerlei lijntjes samen, Richard Rogers, Susanna Speier, Noortje Marres en Omar Muñoz bleken elkaar te kennen en waren soms betrokken bij dezelfde projecten, die niet zelden iets met Internet, nieuwe media en technologie te maken hadden. Het zou kunnen dat Omar en ik elkaar voor het eerst in levende lijve ontmoeten omdat we beiden een essay schreven voor een boekproject dat nooit van de grond is gekomen. In ieder geval schreef hij nog weer later een mooi stuk voor Mediamatic, e-mailden we regelmatig, dronken wel eens een biertje samen en praatten over onze interesses in theorie, science fiction, Amerikaanse literatuur, elektronische muziek en sport. Eind september 2004 begon Omar Muñoz zijn blog Droommachine Sporenburg, met de tagline Muziek. Utopie. Theorie. Een jaar lang was dit een van de blogs die ik dagelijks checkte, mijn contact met zijn denken en zijn interesses . Zoals hij van tevoren aankondigde stopte hij na exact 1 jaar op 28 september 2005. Na een half jaar bleek hij, in een lager tempo, te zijn doorgegaan op OMC -- hier huist de melancholie, de herinnering, de fictie, waarin hij in de derde persoon over zichzelf (OMC) schrijft. Naast deze blogs publiceert Omar Muñoz regelmatig muziekkritieken en recensies op Kindamuzik (http://www.kindamuzik.net/); is hij een van de Subjectivisten -- een groep muziekcritici die zich verzameld hebben op de collaboratieve blog De Subjectivisten (http://www.subjectivisten.org/), en schrijft hij bovendien zowel voor de Nieuwe Revue als voor kunsttijdschriften als Metropolis M en Open. Ik interviewde hem per e-mail in oktober 2006.
AA: Je gebruikt Blogger. Herinner je waarom je ooit voor Blogger koos? Waarom je bij die keuze blijft? Bevalt Blogger je als gereedschap?
OMC: Ik was bekend met andere blogsoftwares, maar ik kwam uit bij Blogger omdat het de gangbare keuze was -- of eigenlijk nog is. Bovendien was mijn beslissing om te gaan bloggen impulsief, eigenlijk koos ik het eerste wat me te binnen schoot. Ik rotzooide er wat mee, de eenvoud beviel me wel, en hoewel er op dat moment wat problemen waren met Blogger (gebruikers klaagden over verdwenen posts en het regelmatig down zijn) heb ik daar nooit last van gehad. Als gereedschap doet Blogger precies wat het moet doen. Het is heel rechtoe-rechtaan. Ze veranderen de formule ook niet en voegen niet telkens allerlei zinloze extra's toe. Goed, eigenlijk doen ze dat wel, maar ze verplichten je niet ze te gebruiken of ernaar te kijken. De mogelijkheid om foto's te publiceren via Blogger was wel een inspirerende en karakteristiek nuttige update.
--Je gebruikt voor beide blogs een bestaande template. Even voor de duidelijkheid: je hebt er ook niets aan veranderd toch? Zou je ze kunnen veranderen als je zou willen?
Ik zou een aantal basale dingen zelf kunnen veranderen. Maar het geval wil dat die twee templates perfect zijn! Dat is niet mis, want er is ook nog die template met stippen die erg goed is. Tegenwoordig gebruiken vrij veel mensen de minimale templates, maar toen ik met Droommachine begon zag je hem nog niet zoveel. Ik vond dat prachtig (het was alsof die template speciaal voor mij was gemaakt) en vreemd ("waarom vallen niet meer mensen voor deze eenvoud?") Natuurlijk moest ik voor de tweede blog de zwarte template gebruiken.
--Zijn visuele lay-out en typografie belangrijk voor je?
Absoluut, ik ben in feite een estheet, het moet er dus goed uitzien. Mijn smaak ik wat dat betreft klassiek, zo schrijf ik altijd in Garamond. Ik ga voor een soort simpele elegantie. Een kalmte zo je wilt. Dat heeft me ook altijd in het Internet aangetrokken. Ik was een jaar online voordat het WWW losbrak, en ik hield erg van de manier waarop Gopher was gestructureerd, en dat het puur tekst was. Je vindt overblijfselen daarvan in de Ilxor forums (http://ilx.wh3rd.net/index.php), die qua stijl ongeëvenaard zijn. Als er te veel kleuren, velden enzovoorts zijn, dan gaat het schuren. En ja, de visuele lay-out van mijn blogs, daar ben ik gelukkig mee.
--Ik meen dat je op de hoogte bent van de verschillende plugins en andere softwares en services rondom de blogosphere, zoals RSS, trackbacks, Technorati, blogrolls, automatische linkslijsten en dergelijke. Heb je ooit overwogen om die te gebruiken? Als ik het goed heb gebruik je nu alleen een lijst links in traditionele vorm: een lijst van vrienden en blogs waarmee je je verbonden voelt. Maar je linkt je Flickr-pagina niet, noch je delicious-account?
Ik heb met Droommachine wel wat dingen gedaan, zoals Geourl, al had ik daar meer van verwacht. (Misschien had ik gewoon op meer blogs van mensen in mijn buurt gehoopt). Ik was blij dat ik achter het bestaan van RSS kwam, maar daar hoef ik zelf niet veel aan te doen, de bal ligt bij de lezer. Ik heb alleen bij Blogger aangegeven dat er een fragment moet worden afgegeven in plaats van de hele tekst. Ik ben wel nieuwsgierig naar zoiets als automatische linklists of blogrolls, maar het is dat je ze nu noemt anders was ik niet achter het bestaan ervan gekomen. Delicious had ik al een tijd geleden gevonden, maar gebruikte het niet omdat ik er niet meteen het nut er van in zag. Verder wil ik bepaalde domeinen gescheiden houden. Ik heb sinds kort een Flickr pagina maar die hoeft niet iedereen te kennen (of beter gezegd direct te associëren met de blog). Ooit heb ik besloten dat ik onder mijn eigen naam actief ben op het Internet, maar ik wil gezichtloos zijn (een ethos die ik over heb gehouden van de puristische school van house.) Ik heb ook wel eens overwogen om mijn last.fm (http://www.last.fm/user/omar_munoz/) informatie live te laten doorgeven op mijn blog maar ik vond het niet passen, teveel toeters en bellen, teveel beweging ook. Ik prefereer een zekere kalmte, liever een soort Zentuin van woorden?
--Je gebruikt geen comments, waarom?
Misschien een vreemde tik, omdat ik graag bij anderen commentaar lever. Ik zoek met mijn blogs geen directe dialoog. Ik ben er altijd huiverig voor geweest omdat ik het bij anderen flink uit de klauwen heb zien lopen, verschrikkelijke ruzies en zo en daar heb ik totaal geen zin in. Er zijn altijd vervelende types, en ooit komen ze langs om te zieken. Ik kan wel tegen gefundeerde kritiek (zeker als ik iemand ken) maar op het Internet zwerven net teveel zeikerdjes rond die veilig anoniem of achter een pseudoniem naar gaan doen; zeker zodra een onderwerp een politieke lading heeft. Er zijn twee dingen waar ik niet op internet over discussieer: politiek en filosofie. Het eerste omdat het tot ruzie leidt, het tweede omdat ik dat een individuele zoektocht vind. Werken met comments kan ook een tijdrovende zaak worden, je moet steeds in de gaten gaan houden of het in de commentaren allemaal wel goed gaat. Aan de andere kant vind ik het altijd leuk als mensen mij e-mailen naar aanleiding van wat ik heb geschreven. Ik vind dat een prettigere manier van communiceren. En misschien de belangrijkste reden: ik hou van inter-blog communicatie. Ik vind het leuker/spannender als mensen in plaats van een snel "dat vind ik nou ook!" zich geïnspireerd voelen om zelf iets te produceren naar aanleiding van een tekst die jij hebt geschreven.
--Waarom ben je met Droommachine Sporenburg begonnen?
Dat is een interessante vraag omdat ik het niet helemaal meer zeker weet. Er waren wat blogs die mij fascineerden (Skykicking http://getphysical.blogspot.com/; K-punk http://k-punk.abstractdynamics.org/; The Church of Me http://cookham.blogspot.com/; The Pill Box http://apawboy.blogspot.com/) en ik vond dat er geen goed Nederlands alternatief voor bestond. Maar het heeft heel lang geduurd voordat ik meende daar zelf iets mee te kunnen doen. Het heeft uiteindelijk meer te maken gehad met de tijdsperiode. Ik zat midden in de verbouwing van mijn huis, waardoor op een hele directe manier een aantal zekerheden van bestaan wegvielen. Ik had een uitkering waardoor ik zoekende was naar wat ik verder met mijn leven aan moest, en dus ook geld had om wat aan te klooien. Schrijven 'op de korte baan' leek me plotseling erg handig; als discipline om niet te verzanden in relatieve nietsdoenerij, maar ook omdat ik niet de concentratie kon opbrengen om langere stukken te schrijven (al mijn boeken waren bijvoorbeeld opgeborgen). Het was een impulsieve start en aangezien ik me had voorgenomen om het tempo hoog te houden kreeg Droommachine vanzelf een bepaalde inhoud die ik (gelukkig) niet van tevoren had kunnen plannen.
--Een van de dingen aan je blogs die ik bewonder is dat er een heel precieze redactionele controle, of redactioneel idee aan ten grondslag ligt. Zo begon Droommachine Sporenburg als een project van precies één jaar. Je huidige blog is in de derde persoon geschreven, alsof je over jezelf schrijft als fictieve figuur. Je blogs zijn niet van het type 'je stoot al surfend op iets aardigs, tikt een paar zinnen, druk op 'publish; en klaar-is-kees'. heb je het gevoel dat je die redactionele controle nodig hebt?
Ik hou sowieso wel van conceptueel denken, hoe vaag en open die term ook is. Het viel mij op dat veel mensen lijden aan het "verlaten blog syndroom", dan krijg je na maanden opeens een post van "sorry lezers dat ik zolang afwezig ben geweest" of "ik ga er mee kappen". Dat wilde ik absoluut omzeilen, het moest geen straf worden, een verplichting misschien maar dan wel een waar je van tevoren achter kon staan. Vandaar dat één-jaar idee, dat fantastisch werkte. Ik hoefde nooit met een schuldgevoel rond te lopen. Het concept kan je natuurlijk ook onderscheiden. Er zijn genoeg blogs met links, mp3s, meningen, maar er moet voor mij persoonlijk een uitdaging zijn. Een concept helpt daarbij.
--Waarom begon je met omc-par-omc? Miste je het bloggen?
Ik miste het bloggen een beetje maar ik wilde niet weer zo'n marathon als Droommachine beginnen. In zekere zin waren het vooral anderen die mij misten. (Ik heb me er altijd over verbaasd dat Droommachine een bescheiden netwerk van bevriende blogs heeft doen ontstaan). In zekere zin heb ik hen een handreiking gedaan maar ook weer niet door iets compleet anders te beginnen. Omc-par-omc kan nooit dezelfde functie als Droommachine hebben, gezien de extreem persoonlijke semi-fictieve vorm.
--Kun je iets zeggen over de stijl die je gebruikt?
Omc-par-omc is natuurlijk geïnspireerd door Roland Barthes par Roland Barthes. Ik vond dat een fascinerende autobiografie, meestal in derde persoon geschreven in van die karakteristieke korte stukken die zich goed laten vertalen naar het bloggen. (In die zin zijn ook de aforismen van Oscar Wilde en Nietzsche te beschouwen als een soort proto-blog stijl). Ik kan me niet herinneren dat ik iemand anders op die manier heb zien bloggen, dus dat leek me al meteen een goed idee. Ook omdat het juist iets is wat je gewoon kan doen op een blog, je hoeft nergens verantwoordelijkheid af te leggen (niemand die meteen zegt: "zo mag het niet!") Bloggen is natuurlijk een extreem persoonlijke bezigheid, op het narcistische af. Ik dacht waarom niet voluit gaan, een soort biografie samenstellen aan de hand van je obsessies/voorkeuren. De derde persoon geeft je net ruimte om het een fictieve lading mee te geven en het zelfs te vervagen bij bepaalde obsessies ("over welke hij heeft hij het nou?"). In het begin moest ik er aan wennen omdat het soms klinkt alsof Caesar blogt, maar inmiddels voelt het vrij natuurlijk aan (al weet ik niet hoe de lezer dat oppikt).
--Ik noemde al je redactionele controle, kun je me wat meer vertellen over je keuze van onderwerpen. Hoezo die hele Ballard-Barthes connectie, de utopie. Ik associeer Sporenburg altijd met het Barbican in Londen, een plek waarvan ik weet dat jij ervan hudt, en die een soort Ballard-sfeer heeft.
Je moet je obsessies en interesses volgen en dan komen dat soort zaken snel bovendrijven. Droommachine: Sporenburg was een associatieve titel die me beviel als een soort semi-utopische plek waar gedachten kunnen opbloeien. Het mooie is dat Sporenburg letterlijk het einde van de stad is, 30 meter van mijn voordeur loopt de laatste straat dood. Het is een rare perfecte marge van de stad. Het is modern maar groen -- in die zin lijkt het inderdaad op het Barbican, ik vind dat niet toevallig een subliem gebouw, een van de kathedralen van onze tijd. Er wonen geloof ik veel creatieve mensen maar er is geen echt "civiel" centrum, er is bijvoorbeeld geen kerk of politiebureau in de buurt te bekennen en toch is het een sociale buurt met een on-Nederlands straatleven. Het is echt een wereld op zich. Utopieën hebben me altijd gefascineerd: literair, sociologisch en politiek. Het probleem van de onmogelijke wens/de noodzakelijke droom van een beter, rechtvaardiger, creatiever leven zeg maar. Ballard komt snel om de hoek kijken a) omdat hij zelf al jaren in een saaie buitenwijk woont, en b) omdat er in zulke nieuwe gemeenschappen naar zijn idee een bepaalde nieuwe psychopathologie moet ontstaan. Die ben ik vooralsnog niet tegengekomen, Sporenburg is daadwerkelijk de meest geciviliseerde plek op aarde. De echte 21ste eeuw terwijl de rest van de stad nog in de 20ste of zelfs 19e eeuw leeft, schreef ik ongeveer op Droommachine Sporenburg. In zekere zin vormde Droommachine Sporenburg een serie berichten uit de toekomst. Barthes komt om de hoek kijken omdat ik de afgelopen jaren al zijn boeken ben gaan lezen. Oneindig inspirerend. Zo zou je Droommachine Sporenburg ook ten dele kunnen zien als een eigen versie van Mythologies: een bepaalde manier van naar foto's kijken, de verleiding van schrijven, de stem, misschien ook een de rol van vrije socioloog die zich niet hoeft te houden aan academische conventies.
--Herschrijf je wel eens een entry?
Nee. Ik lijd enigszins aan monitordyslexie waardoor het af en toe noodzakelijk is om een kleine verbetering aan te brengen, vaak een kwestie van vergeten lidwoorden of verkeerde spelling. Die verbeter ik dus. Maar eenmaal geplaatst mag de tijd er overheen gaan, moet het verankerd raken. Herschrijven voelt als valsspelen.
--Hoelang neem je voor het schrijven van een entry?
De definitieve versie schrijf ik meestal vrij snel. Vaak is dat een kwestie van een half uur tot een uur. Het denken is een langer proces. Zelden ga ik ervoor zitten en schrijf ik een keer een stuk. Soms zijn het korte punten die ik ergens heb opgeschreven en dan later verwerk.
--Ben je altijd online als je schrijft? Hoe schrijf je eigenlijk, wat voor gereedschap gebruik je -- potlood, pen, papier, laptop, word?
Ik schrijf zelden online, in de zin dat ik meteen in Blogger schrijf. Bij voorkeur schrijf ik de tekst eerst in een kladblok; soms gebruik ik een Word-file als ideeën opkomen terwijl ik achter mijn laptop zit. Daarna probeer ik mijn geschreven tekst te ontcijferen (die schrijf ik namelijk vaak gehaast op) en schrijf ik het uit in Word, dan is de spellingcheck er ten minste over heen gegaan. Vervolgens cut & paste ik het in Blogger.
--Gebruik je je blog ooit als een oefening in schrijven?
Zeker. Ergens is het dat altijd, het houd je in vorm. Iets wat ik nooit zou doen zonder een blog (ik noem maar wat: een dagboek bijhouden).
--Je schrijft ook voor tijdschriften, zowel gedrukte als online uitgaves. Hoe zie jij de relatie tussen wat je schrijft voor pakweg de Open of de Nieuwe Revue en je blogs? Heb je bijvoorbeeld ooit stukjes van artikelen in je blog opnieuw gebruikt? Heb je ooit opdrachten gekregen dankzij je blog -- ik vraag dat ook omdat de jongere journalisten tegenwoordig niet zelden uit de blog-scene komen.
Ik zie het als gescheiden werelden. Ik ben erg pragmatisch geworden in mijn schrijfstijl. Ik ga geen strijd meer leveren om bij wijze van spreken Barthes in de Nieuwe Revu te krijgen. Open is meer intellectueel en een boekrecensie heeft daar al meer weg van een wat "rustigere" blog-entry. De blogs zijn voor mij veel persoonlijker, ik denk dat het meer gaat om het creëren van een personage. Misschien dat dit vroeger in tijdschriften ook kon (ik denk aan Pauline Kael en vooral Lester Bangs of Hunter Thompson) maar die hyperindividualistische stijl is het internet op gedreven, helaas. Maar daardoor lees ik zelden nog tijdschriften. Veel te veilig. Kranten zijn over het algemeen een ramp, het kritiekloos napraten van (politieke) hypes (alhoewel het grappig is dat NRC.next bijna een meta-blog is, die krant staat dichter bij het internet dan bij het nieuws op televisie of de andere kranten.) Ongetwijfeld heb ik wel eens dingen hergebruikt, in die zin kan een blog ook een heel net aantekenblok zijn. Veel opdrachten heb ik er overigens niet direct door gekregen, meestal zijn het andere artikels die daarvoor zorgen.
--Ik weet dat je vroeger Science Fiction schreef, doe je dat nog steeds?
Ja, in principe wel maar de tijd die je er in steekt verhoudt zich nogal negatief ten opzichte van de baten. SF in Nederland bestaat niet, of niet op de manier die ik voor ogen heb -- heel kort samengevat: New Wave SF uit de jaren 60/70. Ik moet meer recensies-als-korte verhalen schrijven, dat werkt erg goed, het is een sneaky manier om toch SF naar binnen te smokkelen. (Dan blijkt dat mensen die nooit SF lezen het heel prettig vinden om te lezen.)
--Als je jouw sciencefictionschrijver website vergelijkt met je blogs, dan wordt duidelijk hoezeer bloggen een activiteit is die in het heden plaatsvindt, en hoe vroeger daarentegen, het web werd gebruikt als een archief van het verleden. Ben je het eens met zo'n analyse? Welk 'paradigma' ligt jou beter?
Die analyse klopt wel. De website-als-archief heeft zijn charme, maar dat is toch leuker voor de lezer. Misschien is het voor jezelf handig als je snel eigen werk moet opzoeken of als je in een nostalgische bui wat dingen wilt herlezen. Bloggen gebeurt in het moment, het is een in potentie oneindig schrijf/denkproces. Soms denk ik dat ik de perfecte blogger ben, dat ik gemaakt ben voor bloggen, die manier van schrijven en connecties maken.
--Kijk je hoeveel hits je blog krijgt?
Met Droommachine deed ik dat wel. Dat vond ik wel interessant. Voor omc-par-omc doe ik dat niet. Het aantal lezers is geen factor. Het schrijven is compulsive en ik ga er inmiddels vanuit dat er wel een harde kern is die het leest.
--Voor wie blog je?
Verschillende personen. Mezelf zeker. Soms voel ik die drang, dat ik iets kwijt moet. Ik heb het daar in omc-par-omc in een terzijde over gehad bij een stuk over een foto van een dood kind in Libanon. Dat is puur schrijven om je hoofd te bevrijden van bepaalde gedachten. Neem het Franse voetbal of die St.Etienne shirts, een idiote queeste maar iets dat ik voor mezelf tot de bodem moest uitzoeken. Aan de andere kant: door dat proces met alle associaties die er bij horen op te schrijven is er wel een unieke tekst ontstaan, er heeft denk ik ondertussen nooit iemand zoiets over voetbalshirts geschreven. Er is een kern van vrienden/collega's/fans/antagonisten waar ik voor schrijf. Voor muziekonderwerpen heeft dat iets van behulpzaamheid, het attenderen op nieuwe muziek. Al heb ik met omc-par-omc ook meer afstand genomen van die film/muziek obsessies die in blogland lijkt te heersen -- alsof de persoon die wij zijn een lappendeken is van films die we gezien hebben en muziek die we hebben geluisterd. Dan is er misschien de meest interessante groep: de onbekenden, degenen die toevallig op je site komen (via zoekmachines of links). Dat is een vreemde entiteit, zowel afwezig als ergens 'De Lezer'. Die laatste groep is geen echte factor tijdens het schrijven, soms weet ik tijdens het schrijven dat een bekende er wat aan zal hebben , soms is het heel erg op een persoon gericht omdat je weet dat je bepaalde voorkeuren deelt.
--Is er een verschil tussen hoe je schrijft voor Kindamuzik en De Subjectivisten enerzijds en je blogs anderzijds? De interesses en onderwerpen overlapten deels...
Ik denk dat een bepaald enthousiasme, een lol in het schrijven, het experimenteren aanwezig was in mijn schrijven voor Kindamuzik en De Subjectivisten en dat die energie onvermijdelijk is overgegaan in de blogs. Ik vermoedde van tevoren dat dit een gevaar kon was. Daardoor is mijn schrijven voor Kindamuzik veel zakelijker geworden, al viel dat ook samen met een tendens bij het tijdschrift zelf. Het afgelopen jaar heb ik voor Kindamuzik een serie maandelijkse columns geschreven die juist weer meer blogiaans waren. De Subjectivisten is een iets anders verhaal, daar probeer ik nog steeds wel experimentele stukken te plaatsen, maar die zijn over het algemeen langer dan op de blogs. Die kon ik voorheen wat makkelijker schrijven omdat ik daar meer tijd voor had. Eigenlijk zijn de stukken voor De Subjectivisten essays, er zit een subtiel verschil in van ritme, toon, et cetera.
--Je leest theorie -- ik bedoel eigenlijk 'boeken'. Je bent blij als je bijvoorbeeld een niet meer leverbare Norman O. Brown vindt. Nu zou je kunnen zeggen dat je tegenwoordig uitstekend je onderzoek online kunt doen, heen en weer klikkend tussen blogs, zoekmachines, tekstarchieven en deelnemend aan discussies. Zo ga ik tenminste vaak te werk. Wat denk jij daarvan? Anders gezegd: waarom vind je het lezen van volledige boeken waardevol, of zelfs noodzakelijk?
Het is vreemd maar ergens word ik nog steeds achtervolgd door een bepaald schuldgevoel na een avond internetten, zo van "had ik niet een boek moeten lezen?" Ook al heb ik die avond hoogwaardige informatie tot mij genomen. Ik hoop dat dat gevoel ooit wegslijt. Online research is prachtig, ik het willen een zachte extase van connecties maken willen noemen en ik kan denk ik niet meer zonder. Maar het boek is een ander object, een technologie waar ik nog steeds van hou, die een speciale aantrekkingskracht heeft. Vreemd genoeg hebben recentelijke ontwikkelingen op Internet mijn interesse in boeken sterker dan ooit gemaakt. De combinatie van een creditcard, online tweedehandsboekwinkels en steeds betere zoekmachines zorgen er voor dat ik nu werkelijk alles kan lezen wat ik ooit wenste te lezen. Ik ben nog niet onder de indruk van digitale boeken en het plezier van het vinden van een jaren zestig of zeventig SF-pocket, de geur, het typische artwork, het vasthouden en draaien van een boek in je vingers voordat je de eerste zin gaat lezen (een spel met verwachtingen) dat is iets wat ik niet graag opgeef.
--Werkt bloggen voor jou zoals je gehoopt had?
Ik denk het wel. Ik wist niet zo goed wat ik er van moest verwachten. Een van de fijne dingen is dat het je intuïtieve sprongen doet maken. Het is een zelfreflexieve bezigheid waardoor bepaalde dingen in je hoofd naar boven komen drijven die je in eerste instantie niet kon denken of vergeten was. Je zou het bijna een soort creatieve doe-het-zelf psychoanalyse kunnen noemen. Er zit iets van een kleine catharsis in dat schrijven sowieso voor mij heeft, obsessionele gedachten worden geëxternaliseerd en dat is altijd een bevrijding omdat anders je gedachten overwoekeren.
--Lees je veel andere blogs, misschien via RSS-feeds? Welke zijn je favorieten?
Ik lees inderdaad andere blogs. Bij voorkeur met behulp van RSS. Favorieten zijn: je eigen ariealt natuurlijk, Fire In The Mind, Scientist of the Invisible, Het Dronken Schip, Dlask, Filles Sourires, Philip Sherburne, Rigorous Intuition -- naast de blogs die ik hierboven a; noemde.
--Hou je de technologische veranderingen in de blogosphere bij -- zeg maar alles wat de laatste twee jaar onder de vlag van Web 2.0 vaart, Technorati en dergelijke? Heb je het gevoel dat bloggen als een genre van schrijven belangrijker wordt, of is het hoogtepunt voorbij?
Ik probeer het wel een beetje bij te houden, ook al ben ik wat traag zoals ik eerder memoreerde. Ik heb pas laatst een podcast binnengehaald omdat ik niet op een andere manier een interview met Ballard kon beluisteren. Ik moet soms tot verandering gedwongen worden. Soms door verleiding, mijn gebruik van delicious is significant toegenomen sinds Firefox van die handige knoppen in de browser heeft geïntegreerd waardoor je met één klik sites kan taggen. Bloggen als schrijven gaat met pieken en dalen. Soms lijkt de rek er uit en dan heb ik opeens het gevoel dat we pas in het beginstadium zitten. Ik denk dat de eerste anti-hype wel voorbij is en dat er nog veel mogelijk is. Zelf hoop ik natuurlijk op meer avontuurlijke bloggers, die eens goed de conventies van bloggen door elkaar schudden. Anderzijds is bloggen als politiek instrument steeds belangrijker geworden. De rol van de klassieke media is bijna uitgespeeld, of beter gezegd veel wat in kranten wordt geschreven krijgt pas echt waarde als het uit de context van de krant wordt gehaald en gecombineerd/geanalyseerd op het Internet. Information Clearing House is het voorbeeld: een bundeling van krachten waardoor zoiets als een vuist van woorden ontstaat.
E-mail interview, afgenomen in 2006, als onderdeel van het Ubiscribe-onderzoeksproject aan de Jan van Eyck Academie, met dank aan de Jan van Eyck.
http://www.janvaneyck.nl/
some rights reserved
Arie Altena
index